პირველი ასოციაცია, რაც ჩინურ სამზარეულოსთან დაკავშირებით გვიჩნდება, არის მრავალფეროვნება. მართლაც, ჩინურ კულინარიაში უამრავი სახეობის პროდუქტია წარმოდგენილი, თუმცა აღსანიშნავია, რომ თითქმის არ იყენებენ რძესა და რძის პროდუქტებს.

ჩინური სამზარეულოს ძირითადი პრინციპები დაახლოებით 3000 წლის წინ ჩამოყალიბდა და მას შემდეგ, შეიძლება ითქვას, არ შეცვლილა. ჩინელისთვის საჭმელი ოდითგანვე ნიშნავდა ჯანმრთელობას, ხოლო ჯანმრთელობა ყოველთვის კარგ კვებასთან იყო დაკავშირებული. ამიტომ, არაა გასაკვირი, რომ ადრეულ ეპოქაში მზარეული, როგორც წესი, ექიმისა და ფარმაცევტის პროფესიებსაც ითავსებდა.

ჩინური სამზარეულო, რეგიონების მიხედვით, ოთხ ძირითად კატეგორიად იყოფა: აღმოსავლური ანუ სიჩუანის, დასავლური ანუ შანხაის, ჩრდილოური ანუ პეკინის და სამხრეთული ანუ კანტონის. ამ სამზარეულოების თავისებურებები ერთ ჩინურ ანდაზაშიცაა ასახული - ,,აღმოსავლეთი ტკბილია, სამხრეთი  მარილიანი, დასავლეთი მჟავე და ჩრდილოეთი - ცხარე“. ჩრდილოეთის სამზარეულოში იშვიათად გამოიყენება თევზი და ზღვის პროდუქტები, ბრინჯის ნაცვლადაც უმეტესად ხორბლის ნაწარმს იყენებენ. ამ კუთხის სამზარეულოს განეკუთვნება საყოველთაოდ ცნობილი იხვი პეკინურად. სამხრეთის სამზარეულოსთვის დამახასიათებელია სოუსებისა და სანელებლების მრავალფეროვნება. აქტიურად გამოიყენება ღორისა და საქონლის ხორცი, თევზი, ბოსტნეული და სოკო, კერძებს კი მოტკბო გემო დაჰკრავთ, რადგან მომზადებისას შაქარს უმატებენ. აღმოსავლეთის სამზარეულოში ჭარბობს წვნიანები, თევზის, ღორისა და ფრინველის ხორცის კერძები. დასავლეთის სამზარეულო მდიდარია ბრინჯით, ხორცით, ხილითა და ბოსტნეულით. აღსანიშნავია, რომ ჩინური სადილი იწყება მწვანე ჩაით და სრულდება წვნიანით.

ჩინური სამზარეულოს ძირითადი მახასიათებელი პროდუქტის დამუშავებისა და მომზადების განსაკუთრებული ტექნოლოგიაა. კერძის მომზადებისას საერთო დროის დაახლოებით 60% პროდუქტის გასუფთავებასა და დაჭრას მიაქვს, 30% სითბურ დამუშავებას, ხოლო 10% - კერძის შეზავებასა და გაფორმებას. ცალკე აღსანიშნავია კერძების მომზადების მეთოდი, ე.წ. stir-fry. პროდუქტი სპეციალურ ტაფაში - ვოკში -  მაღალ ცეცხლზე, სწრაფად იშუშება. მოსაშუშად ძირითადად იყენებენ მცენარეულ ზეთსა და ღორის ქონს.