დამბალხაჭო ქართული სამზარეულოს განძის იმ კატეგორიას მიეკუთვნება, რომელიც მიწაში უნდა ინახებოდეს, ოღონდ, არა სამუდამოდ, არამედ გარკვეული პერიოდით. მისი მომზადების ტრადიცია უფრო მეტად საქართველოს მთიან რეგიონებშია გავრცელებული. ამ დელიკატესის განსაკუთრებულობა იმაში მდგომარეობს, რომ მისი მომზადებისთვის არც რამდენიმე დღეა საკმარისი და არც რამდენიმე კვირა, ხშირ შემთხვევაში,  საუბარია რამდენიმე თვეზეც კი.

დამბალხაჭოს მომზადებას მაისში იწყებენ, რადგან ამ დროს რძის მოპოვებისთვის განსაკუთრებით ნაყოფიერი პერიოდია. მისი მომზადების წესი რიგითი ხაჭოს მომზადებისგან იმით განსხვავდება, რომ უკვე მზა პროდუქტს (ხაჭოს), სპეციალურ ხის გალიებში აშრობენ გუნდებად, შემდეგ აწყობენ თიხისგან დამზადებულ ქოთანში, მჭიდროდ დახურულ ქოთანს თავს ულესავენ ისე, რომ მასში ჰაერი არ მოხვდეს და რამდენიმე თვით ათავსებენ ბნელ და გრილ სარდაფში ან სულაც, მიწის ქვეშ. ამ პირობებში შენახული ხაჭო იკეთებს ობს, რომელსაც, შემდეგ აკურატულად მოათლიან, დარჩენილ პროდუქტს რგოლებად დაჭრიან და ამზადებენ ხაჭოერბოს.

აღსანიშნავია ის, რომ დამბალხაჭო შეიცავს ისეთ ნივთიერებას, რომლის მიღებასაც უნდა უფთხილდეთ იმ შემთხვევაში, თუ ალერგიული ხართ პენიცილინის მიმართ.

თუ დამბალხაჭო თქვენთვის ჯერ კიდევ ამოუხსნელი ფენომენია, ენდეთ მთის მკვიდრთა გემოვნებას და არ მოერიდოთ მის გასინჯვას, იქნებ, იმედგაცრუებული არც თქვენ დარჩეთ!