ბადრიჯანი მეტად პოპულარული ბოსტნეული კულტურაა. მის სამშობლოდ ითვლება აღმოსავლეთ ინდოეთი, თუმცა კულტივირება უკვე 1500 წლის წინ დაიწყეს ჩინეთსა და ცენტრალური აზიის ქვეყნებში. ბადრიჯანი შეიცავს უჯრედისს, პექტინებს, კალიუმს, კალციუმს, ფოსფორს, რკინას,  С, В, В2, РР ვიტამინებს და სხვ. ბადრიჯანი აუმჯობესებს გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მუშაობას; ის დადებითად მოქმედებს ელენთის, ღვიძლის, ზურგის ტვინის, თირკმელების მუშაობაზე და ა.შ.

  ბადრიჯანს სხვადასხვანაირად იყენებენ კულინარიაში. მას ხარშავენ, წვავენ, შუშავენ, იყენებენ ფარშირებისთვის და ა.შ. ბადრიჯანი განსაკუთრებით პოპულარულია აზიის ქვეყნებში, მაგ. თურქეთში, ეგვიპტეში და სხვ. მომზადებამდე ბადრიჯანს ჭრიან, მარილს აყრიან და 10-15 წუთის განმავლობაში ტოვებენ. შემდეგ, როცა სითხეს გაუშვებს, წურავენ ან წყალში ავლებენ. ითვლება, რომ ასე ბადრიჯანს დამახასიათებელი მომწარო გემო გასდის და თან შეწვისას უფრო ნაკლები ზეთი ჭირდება. გაფცქვნილ და დაჭრილ ბადრიჯანს ჩირივით აშრობენ და ზამთრისთვის ინახავენ. შემდეგ მას რამდენიმე წუთით წყალში ალბობენ, წურავენ და იყენებენ კერძების მოსამზადებლად. ქართული სამზარეულოს გამორჩეული კერძია ნიგვზიანი ბადრიჯანი, რომელიც ფენებად დაჭრილი შემწვარი ბადრიჯნისგან და სანელებლებით შეზავებული ნიგვზის მასისგან კეთდება. ზოგიერთი კერძისთვის (მაგ. არაბული ბაბაღანუჯისთვის) კანიან ბადრიჯანს ჩხვლეტენ, მთლიანად წვავენ ღუმელში, შემდეგ კი კანს აცლიან და აქუცმაცებენ. ბადრიჯნით მზადდება საქართველოში ძალიან პოპულარული საზაფხულო კერძი - აჯაფსანდალი. არსებობს აჯაფსანდალის ორი ძირითადი სახეობა - მოხარშული და შემწვარი. ბადრიჯანი უგემრიელესი ბერძნული კერძის - მუსაკას - ერთ-ერთი ინგრედიენტია. ბადრიჯნის კერძებს ხშირად ზამთრისთვის აკონსერვებენ, რაც ბოტულიზმის საფრთხის გამო რეკომენდებული არ არის. ამიტომ უმჯობესია გამოვიყენოთ ქარხნულად დაკონსერვებული ბადრიჯნის კერძები.