ჩირის მომზადების კულტურა თითქმის ყველა ქვეყანაში არსებობს. უძველესი დროიდან მოყოლებული, ცივი სეზონისთვის ხილის შენახვის ყველაზე ხელმისაწვდომი და მარტივი მეთოდი იყო ხილის გაშრობა, ამასთან, გამშრალი ხილი ზამთარში ვიტამინების მიღების საუკეთესო საშუალებას წარმოადგენდა. ამ პროდუქტის მომზადების ტექნოლოგია დროთა განმავლობაში დაიხვეწა და ახალ სიმაღლეზე ავიდა. პოპულარულია ქლიავის, გარგარის, ყურძნის (ჩამიჩი და ქიშმიში), ვაშლის, ლეღვის, ხურმის და ა.შ. ჩირი. მესხეთსა და ჯავახეთში ამზადებენ თუთის ჩირსაც. ჩირებს იყენებენ როგორც ფლავებისა და და საკონდიტრო ნაწარმის, ისე სხვადასხვა ხორციანი კერძის მომზადებისას.
ჩირის მომზადების ძირითადი მეთოდი ჰაერზე, ჩრდილში გაშრობაა. ზოგიერთ ქვეყანაში ხილს მცხუნვარე ქვიშაშიც აშრობენ. არსებობს ჩირების გამოსაშრობი სპეციალური ელექტრო მოწყობილობებიც. საქართველოში ცნობილი იყო ჩირების თონეში გამოშრობის მეთოდი. საუკეთესოდ ითვლება ბადაგში ამოვლებული შავლქიავასა და ლეღვის ჩირი, ასევე ნიგვზის გულსართიანი ატმისა და ხურმის ჩირი. ნიგვზის გულსართიანი ატმის ჩირი სომხეთშია გავრცელებული და სპეციალურ დამუშავებას საჭიროებს.
ბოსტნეულის ჩირები ნაკლებადაა ცნობილი, თუმცა ძალიან გემრიელია და სასარგებლო. შეგვიძლია გავჩიროთ ბადრიჯანი, ნედლი მწვანე ლობიო, პამიდორი. გამშრალი პამიდორი იტალიურ სამზარეულოში გამოიყენება – გამშრალ პამიდვრებს აწყობენ ნივრიან და სანელებლებიან ზეითუნის ზეთში. ასეთ პამიდორს იყენებენ სხვადასხვა სალათისა და კერძის მოსამზადებლად. პამიდვრის გაშრობის წესი კახეთშიც იყო გავრცელებული, თუმცა დროთა განმავლობაში მივიწყებას მიეცა. გამშრალ პამიდორს ტილოს პარკში ინახავდნენ და შემდეგ სხვადასხვა კერძს უმატებდნენ. ხილიცა და ბოსტნეულიც მშრალსა და გრილ ადგილას უნდა გავკიდოთ გასაშრობად. ნესტიანი კლიმატი არ არის რეკომენდებული, რადგან ხილი შეიძლება დაობდეს.
